Şu lanet olası korona günlerinde kime sorsak aynı yanıtı veriyor: “Ev hapsinde yaşayıp gidiyoruz işte, sıkıntıdan patlıyoruz; yapacak bir şey yok. Ne yapalım!” Ve böylece tembelliklerini çaresizlik söylemleriyle perdelemek istiyorlar. Sanıyorlar ki ömürleri sonsuz uzunlukta. Yıllarının bir kısmını haylazlıkla harcasalar ne gam… Oysa hiç de öyle değil: Çoğu yarıdan fazlasını tüketmiş yıllarının. Üstelik ham hayallerle
İnsan denilen varlık ister yeni doğmuş bebek, ister ömrünün son günlerini tüketmekte olan yaşlı olsun, fark edilmek, var sayılmak, saygı görmek, önemsenmek ister. Nerede nasıl yaşıyor, toplumun hangi katmanında bulunuyor olursa olsun, bu beklentileri hep vardır. Çevresindeki insanlar bu beklentilerini karşılıyorlarsa toplumu oluşturan insanlardan biri daha mutlu, toplumun bir problemi daha çözülmüş demektir. Mutlu insan,
Şu beşikte bir bebek var. Mışıl mışıl uyuyan bir bebek işte. Ne dünya güzeli, ne dünya çirkini bir bebek. Annesinden bir yumurta ile babasından bir sperm uygun şartlarda bir araya gelmiş ve bu bebeğin oluşum süreci başlamış. İşler yolunda gidince dokuz ay on günlük gebelik sürecinin ardından alın size bir varlık, fark edilmek, var sayılmak
WWWWWWWWWWWWWWWWWWWWWWWWWWWWWWWWWWWDaha önce yazdığım “Kocapınar Notları” ana başlıklı yazılarıma teknik bir nedenle son vermek zorunda kaldım. Yazılarımı bu kez “Kocapınar Notlarım” başlığı altında (…..m.) farkıyla sürdüreceğim. Lütfen hoş görünüz.WWWWWW WWWWWWWWWWWWWWWWWWWWWWWWWWWWW
